Beste Herman Teirlinck
Ik kijk door mijn raam en zie de ingesloten tuintjes van mijn buren, mijn eigen tuintje waar een rododendronstruik nog in bloei staat en warm paars kleurt. IJverige bijen en een hommel zijn druk in de weer. Een zeer hoge berkenboom in de buurt kleurt onderaan groen en op de top is hij helemaal koperkleurig. Hij steekt af tegen een staalblauwe hemel. In de verte zie ik twee kinderen in hun tuintje op een trampoline springen. Heel af en toe vliegt er een sportvliegtuigje over. De grote vliegtuigen staan al weken geparkeerd op het tarmac van de luchthaven van Deurne. Coronatijd.
De wereld staat stil, scholen zijn nog gedeeltelijk gesloten, de luchtvaart ligt aan banden, thuiswerk is een nieuwe trend voor wie niet technisch werkloos is en niet in de zorgsector werkt. Tien jaar geleden stond mijn persoonlijke wereld stil en dreunde ze op haar grondvesten. Ik was versteld dat de wereld rondom mij verder draaide zonder mij. Nooit heb ik kunnen denken dat zoveel jaren later alle activiteiten op diezelfde aardbol zo snel en drastisch uitgeschakeld zouden worden. De rust, het wegvallen van de dagelijkse gejaagdheid van ons economisch leven stemt tot nadenken. Als alleenstaande geniet ik hiervan: leven in het hier en het nu. Iets wat ik tien jaar geleden voor het eerst geleerd heb. Nu zie ik in mijn omgeving veel mensen die hetzelfde ervaren. Samenwonenden en ‘Bubbels’ leven meer naar elkaar toe. Ouders met kinderen krijgen boven op hun ouderlijke taken, nu ook de taak om hun kinderen te onderwijzen én daarnaast nog van thuis uit te werken. Het isolement van alleenstaanden vergroot. ‘Blijf in uw kot’; Ik meen het!’ dixit Maggie de Block. Social distancing, mondmaskers, leven op anderhalve meter afstand zonder huidcontact. Bezoekverbod voor woonzorgresidenten. De nieuwe levensstijl. Een stijl die vooral woonzorgresidenten zwaar treft.
Mensen die alleen op Intensieve Zorgen overlijden aan Covid-19. Gewoon onwezenlijk, onmenselijk.
‘Alles komt goed’ als we braafjes de Corona- of Covid-19-maatregelen blijven opvolgen. Hier en daar komen er scheuren in dit strak stramien. Noodzakelijke verplaatsingen zijn toegestaan maar een bepaalde groep mensen vindt het nodig deze regel naast zich neer te leggen en schakelen een advocaat in om hun zin te krijgen. Chaos compleet na gebrekkige communicatie rond tweedeverblijvers. Politicus Jan Jambon die met zijn vroegtijdige verklaring het gras wegmaait onder de voeten van premier Sophie Wilmès. Eens we door deze lange tunnel zijn, staan er ons verkiezingen te wachten. De verkiezingskoorts borrelt al op.
‘Het komt allemaal wel goed’. Ondertussen zitten sommige mensen letterlijk opgesloten, zij die tot de risicogroep behoren. Buiten sporten is toegestaan, dus trek ik mijn sportschoenen aan of neem ik mijn sportfiets en trek erop uit. Weg uit mijn kot, werkend aan mijn gezondheid en ook vooral op zoek naar andere mensen. ‘Keep Moving’, virtuele sportuitdagingen, zijn nu mijn doel. Dankzij de exitstrategie en de versoepelingen sport ik nu met een beperkt groepje clubgenoten in ons mooie Rivierenhof (provinciaal domein). Mentale rust in de natuur. De natuur die terrein herovert nu alles stilligt. Hoelang blijft deze pauzeknop nog ingedrukt? Wanneer komt er een vaccin en zijn we veilig? Na deze lockdown wordt het een grote uitdaging anders te gaan leven en werken. We hebben ervan geproefd. Ik hoop dat dit voornemen, dat bij vele mensen leeft, na deze lockdown realiteit wordt. Solidariteit en verbondenheid, twee waarden die in deze bijzondere tijd cruciaal zijn en, mag ik hopen, blijvend zijn. De vindingrijkheid en flexibiliteit van vele ondernemers is echt mooi om zien in deze onwezenlijke tijd. Ja, het kan!