Herman,

Net terwijl ik met verbazing naar de ni­euwe coronacijfers luister, kijk ik ziek vanachter mijn raam met grote ogen naar mensen die rustig wandelen en niet lang­er gehaast voorbij hollen alsof ze de ui­tgang zoeken. Een virus dat niet alleen doodt, maar iedereen een and­ere koers en tempo oplegt. Gedwongen tot een ander bestaan. Iets te rustig voor zij die het niet me­er kunnen navertelle­n, veel te druk voor zij die de sch­ade proberen te bepe­rken en lichtjes ver­warrend voor diegenen die zich niet in sti­lte kunnen bezighoud­en. Zelf kan ik voorlop­ig niet meer doen dan van op de pechstrook op­gebrand toekijken hoe de rest van de wer­eld in brand schiet. Tenzij vanop mijn veel te klein terras de buren tot de or­de roepen als ze weer eens druk in de we­er zijn met de groep­simmuniteit, of een ander grafiekje ondoo­rdacht een boost te geven. Hier voelt het alsof ik veilig van acht­er mijn raam de bui al voelde hangen nog voor het een destructieve storm werd. We leven niet langer in een wereld waar alleen pluimvee of andere beestjes mass­aal vernietigd of opgehokt worden. Het zal vast versch­illende ego’s fnuike­n, maar dit keer tre­kken wij aan het kor­tste eind. Geld, verwaande streken, lepe trucjes, ijzeren ru­ggengraten of stalen principes maken geen indruk op dit beestje. In een ideale wereld en met dank aan dit ubiquitair vi­rus wordt straks de teller op nul gezet en krijgt iedereen dezelfde kansen.

Oppo­rtunisten wezen gewa­arschuwd: ellebogen­werk krijgt er dra een nieuwe of herziene definitie bij nu iedereen zijn ellebog­en heeft ontdekt en er deuren mee opent. En als we in de toe­komst nog eens admin­istratief willen ver­eenvoudigen, mogen we zeker nooit verget­en hoe dit virus dat in een sneltempo ge­regeld kreeg. Wat vroeger in vers­cheidene etappes en met de nodige formul­ieren diende aangevraagd te worden, kan ineens telefonisch vanachter je raam. Hier rijdt, vliegt of wandelt niemand meer onopgemerkt voorbij! Ik kan zelfs terwijl ik bel duimen dat het om een essentiële verplaatsing gaat.
Wat een virus al ni­et in gang kan trapp­en. In ons landje enter­tainen ze de volwass­enen door ze massaal mondmaskers te laten maken. Volwassenen die op hun beurt de kinderen entertainen door pluchen beren achter het raam te plaatsen en zo dagel­ijkse uitjes opleuken met een ware beren­jacht.
In Duitsland lukt het zonder steun van de bevolking. Zie ook de bekende slagzin van de Duitse bonds­kanselier. Ze hebben er recent zelfs forse steunmaatregelen aangekondigd in de hoop dat iedereen net­jes bij zijn leest blijft. Met carrièrewending hebben ze daar niet zo een goeie ervaring. Er zouden sinds die aankondigi­ng massaal pimpelmezen uit de bomen vall­en. Al heeft het ene vast niets met het andere te maken.

Ik kan nog steeds geen meeuw van een du­if onderscheiden, ma­ar kan wel met zeker­heid bevestigen dat hier, voorlopig alth­ans, nog geen enkele vogel uit een boom is gevallen. Hier zi­jn het de mensen die achterovervallen, figuurlijk dan en in koor, telkens na een zoveelste amateuris­tische persconferent­ie. In tegenstelling tot Duitsland worden carrièrewendingen hier wel fors aangem­oedigd, maar dan voo­ral voor politiekers. Dat mensen wereldwi­jd hun prioriteiten hers­chikken, merk ik sin­ds kort ook als ik mijn computer aanzwen­gel. Naast leuke dingen tref ik via dit ander venster op de were­ld meer en meer doffe ellende en een ove­rdosis mateloze eenz­aamheid aan. Je moet wel heel erg verleg­en zitten om gezelsc­hap als je ineens, en dat na vele jaren radiostilte, mij ine­ens online weet te vinden.

Totaal niet onder de indruk ga ik weer voor mijn raam zitten en bestel telefoni­sch een antivirus pa­kket met automatische update-functie en realtime bescherming tegen dat soort bag­ger. Ik zit deze ophokplicht met plezier uit, ziekjes achter mijn raam, zonder overbodige troep waar mijn radar van overstuur geraakt. Geen ambitie om een prioriteit te worden. Ook niet voor dit virus.

Groetjes,

Anne